اگر چه تهویه مکانیکی طولانی در بیمارانی که تراکئوستومی شده اند با عوارض کمتری همراه است، ولی عده ای از محققان بر این باورند که انجام تراکئوستومی خود در بهبود وضع تنفسی بیماران نیز موثر خواهد بود. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر تراکئوستومی بر آزمونهای مکانیکی ریه در 20 بیمار مزمن انسدادی ریه بستری در بخش مراقبت های ویژه که نیاز به تراکئوستومی پیدا کرده اند، است. علت انجام تراکئوستومی در این بیماران، نیاز به تهویه مکانیکی طولانی مدت بوده است. نتایج به دست آمده حاکی است که تراکئوستومی تاثیری بر مکیزان کار تنفسی و مقاومت راه هوایی ندارد. اما با انجام تراکئوستومی از حداکثر میزان فشار دمی کاسته می شود ( از 5.7±31.59 میلی متر جیوه در قبل از تراکئوستومی به 5.3± 27.4 در بعد از تراکئوستومی)

هدف: مقایسه سبک زندگی در بیماران دچار COPD و گروه شاهد و سپس مقایسه سبک زندگی در گروه بیماران بر اساس شدت و مدت بیماری.مواد و روش ها: مطالعه توصیفی- تحلیلی بر 70 بیمار دچارCOPD به عنوان گروه مورد بر اساس تعریف انجمن ریه آمریکا (American thoracic society) و70 فرد سالم به عنوان گروه شاهد انجام شد. افراد در صورت وجود هرگونه اختلال روانپزشکی یا هر اختلال مزمن دیگر و یا همکاری نکردن از مطالعه خارج  شدند. پرسشنامه ای حاوی اطلاعات دموگرافیک مانند سن، جنس، میزان تحصیلات، مدت بیماری و FEV1 ونیز پرسشنامه سنجش سبک زندگی میلـر- اسمیت (Miller-Smith)، برای تمام بیماران تکمیل شد. داده ها با تست های آماری t-student و ANOVA تجزیه و تحلیل آماری شد.نتایج: میانگین سنی در گروه مورد 66.3±9.2 ودر گروه شاهد 64.2±11.6 سال بود. 36 نفر (51%) در گروه مورد و 35 نفر(50%) درگروه شاهد مذکر بودند و میانگین مدت تحصیلات آن ها 8.3±4.1 و 9.2±3.4 به ترتیب درگروه مورد و شاهد بوده است. میانگین نمره سبک زندگی در گروه مورد 66.64±18.6 و درگروه شاهد 32.01±6.49 بودکه از نظر آماری معنی دار بود(P<0.013). میانگین نمره پرسشنامه میلراسمیت با افزایش شدت بیماری (بر اساسFEV1 ) و طول مدت بیماری افزایش معنی دار داشت (P<0.003).نتیجه گیری: سبک زندگی از عوامل مهم و قابل توجه در بیماران دچار COPD است که با مدیریت صحیح و بهبود آن و بازتوانی موثر ریوی می توان در درمان گام موثرتری برداشت و مناسب است که در کشور ما نیز توجه به سبک زندگی به عنوان جزیی از برنامه درمانی این بیماران قرار گیرد.

زمینه و هدف: بیماری انسدادی مزمن ریوی یکی از مهم ترین علل مرگ و میر دنیاست و سندرم متابولیک مجموعه ای از فاکتورهایی است که همگی اثر افزاینده در موربیدیتی و مورتالیتی و حملات این بیماری دارند. هدف از این مطالعه بررسی ارتباط COPD با سندرم متابولیک بود.روش بررسی: در این مطالعه مورد - شاهدی معیارهای سندرم متابولیک بر اساس کرایتریای NCEP- ATPIII در 76 نفر بیمار مبتلا به بیماری COPD و 76 نفر از افراد غیر مبتلا به این بیماری در محدوده 40 تا 80 سال از نظر سنی و جنسی تفاوت معنی داری نداشتند، بررسی شد. از آزمون T-Test و Fisher Exact Test برای مقایسه میانگین ها و آزمون کای دو برای مقایسه نسبت ها و همچنین جهت ارتباط بین متغیرها از Logistic Regression استفاده گردید.یافته ها: میانگین سنی افراد 63.3±11.1 در گروه مورد و 60.6±9.5 در گروه شاهد بود. شیوع سندرم متابولیک در گروه مورد 31.5 درصد و در گروه شاهد 26.3 درصد بود که باحذف اثر جنسیت رابطه معناداری میان بیماری COPD و سندرم متابولیک مشاهده شد (P=0.017، OR=5.7). شیوع این سندرم در بیماران COPD بر اساس شدت به ترتیب 37.5 درصدI:، 20 درصدII:، 45 درصدIII:، 30 درصد:IV، بود (P=0.27). چاقی شکمی، پرفشاری خون و اختلال HDL به ترتیب شایع ترین موارد از معیارهای سندرم متابولیک در افراد مبتلا به این سندرم بود. همچنین این مطالعه نشان داد که خطر ابتلا به سندرم متابولیک در زنان بیشتر از مردان است (P=0.01).نتیجه گیری: خطر سندرم متابولیک در افراد مبتلا به COPD بالاتر از افراد غیرمبتلاست و تمهیداتی را در تشخیص به موقع عوامل خطرساز، پیشگیری و درمان آن ها به ویژه در زنان مبتلا به COPD می طلبد.

مقدمه: حفره دهان به عنوان منبع احتمالی پاتوژن های تنفسی شناخته شده است و از طرفی بیماری مزمن انسدادی ریه از شایعترین بیماری های موجود در جامعه و از مهمترین عوامل مرگ و میر به شمار می آید؛ بدین جهت ضروری است که نقش عفونت های دهانی در بروز و پیشرفت عفونت های تنفسی بررسی شود. هدف از این مطالعه، ارزیابی ارتباط میان بیماری پریودنتال و بیماری مزمن انسدادی ریوی بود.مواد و روش ها: این مطالعه مورد-شاهدی بود که گروه مورد از 30 بیمار که به علت بیماری مزمن انسدادی ریه در بیمارستان بستری شده بودند و گروه شاهد از 30 فرد مراجعه کننده به دانشکده دندانپزشکی مشهد که هیچ علایمی از بیماری تنفسی را نداشتند در زمان مشابه انتخاب شدند. شاخص های سن، جنس و استعمال دخانیات در دو گروه همگن بودند. پس از ثبت اطلاعات شخصی هر گروه، عمق پروبینگ پاکت (PPD)، از دست رفتن چسبندگی (LOA) و خونریزی هنگام پروبینگ (BOP) تعیین و دو گروه با هم مقایسه شدند. داده های مطالعه با تست های آماری t-test، کای دو و Kruskal Wallis و با استفاده از SPSS تحلیل گردید.یافته ها: سن متوسط بیماران در گروه شاهد 54±5 و گروه مورد 53±7 سال بود. تعداد افراد سیگاری در گروه مورد 18 نفر (60%) و در گروه شاهد 19 نفر (63.3%) بود. میزان متوسط از دست رفتن چسبندگی (LOA) در گروه مورد 5.72±0.8 mm و در گروه شاهد 3.92±0.5 mm بود که اختلاف قابل توجهی میان گروه های مورد و شاهد وجود داشت (p=0.04).میزان BOP در گروه مورد 86%±12 و شاهد 71%±16 بود (p<0.001) مقدار متوسط PPD در گروه مورد 4±0.5MM و شاهد 2.75±0.3 mm بود که اختلاف قابل توجهی میان دو گروه وجود داشت (p<0.001).نتیجه گیری: بررسی داده ها نشان داد که ارتباط قابل توجهی میان بیماری پریودنتال و بیماری مزمن انسدادی ریه (COPC) وجود دارد.

مقدمه: بیماری انسدادی مزمن ریه (COPD) بیماری با محدودیت جریان هوا است که به طور کامل برگشت پذیر نیست این نوع بیماری تخمین زده می شود که تاسال 2020 سومین علت مرگ ومیر خواهد بود. کیفیت زندگی بیماران COPD از نظر سلامتی با تعداد وشعله ور شدن بیماری رابطه دارد. بیومارکرهایی مانند تروپونین I قلبی سرم، علاوه بر بیماریهای قلبی ممکن است در بیماری COPD طی حمله حاد شعله ور شدن نیز مثبت بوده و در بیماران بستری شده، نقش پروگنوستیک داشته باشد.روش کار: این مطالعه توصیفی مقطعی آینده نگر بر بیماران با حمله حاد COPD از دی ماه 1388 تا اسفند ماه 1389 انجام شد. با توجه به محدودیت دسترسی به بیماران مبتلا به حمله حاد COPD، حجم نمونه به صورت غیر احتمالی، آسان و در دسترس تعیین گردید. در طی این مدت، حدود 72 نفر وارد مطالعه شدند. اطلاعات با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون های کای دو، دقیق فیشر و تی تجزیه و تحلیل شد.نتایج: تروپونین I قلبی در افراد، ارتباطی با سن یا جنس نداشت. همچنین، تروپونین I قلبی با میانگین سطح دی اکسید خون شریانی و FEV1 ارتباطی نداشت. اما میانگین سطح اکسیژن خون شریانی در بیماران با تروپونین I قلبی سرم منفی، 44.40±10.25 و در بیماران با تروپونین I قلبی سرم مثبت، 50.97±15.77 میلی متر جیوه بود که اختلاف معنی داری بین دو گروه مشاهده شد (p=0.03).نتیجه گیری: در افراد دارای تروپونین I قلبی سرم مثبت، سطح اکسیژن خون بیشتر از افراد تروپونین I قلبی سرم منفی بود که می تواند به علت تجویز اکسیژن بیشتر به علت حال عمومی بدتر باشد.

زمینه و هدف: با توجه به شیوع بیماری مزمن انسدادی ریه و عوارض شناخته شده آن و گزارشهایی دال بر موفقیت تکنیک های بازتوانی در ارتقا کیفیت زندگی این بیماران، مطالعه حاضر به منظور تعیین تاثیر اجرای تکنیک های بازتوانی ریه بر کیفیت زندگی بیماران مبتلا به بیماری مزمن انسدادی ریه انجام گرفت.مواد و روش کار: مطالعه حاضر یک تحقیق نیمه تجربی است که در بیمارستان های آموزشی منتخب شهر اصفهان در سال 86-85 روی 80 سالمند مبتلا به بیماری مزمن انسدادی ریه با شدت متوسط انجام شد. بیماران در دو گروه 40 نفره آزمون و شاهد به طور تصادفی قرار گرفتند. شدت بیماری بر اساس نتایج اسپیرومتری سنجیده شد. ابزار گردآوری داده ها شامل پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک و بررسی میزان کیفیت زندگی (SF-12) بود. ابتدا کیفیت زندگی بیماران دو گروه به وسیله SF-12 سنجیده شد و سپس در گروه آزمون برنامه بازتوانی ریه در طول دو ماه هر روز صبح و عصر به مدت 20 دقیقه انجام گرفت. در پایان دو ماه کیفیت زندگی دو گروه مجددا اندازه گیری شد. سپس نتایج به وسیله نرم افزار SPSS-10 تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: نتایج نشان داد بین برخی از مشخصات دموگرافیک بیماران و نمره کیفیت زندگی آن ها ارتباط معنی دار و مستقیم وجود دارد (P=0.03). هم چنین برنامه بازتوانی ریه باعث ارتقاء کیفیت زندگی این بیماران می شود (P=0.01).نتیجه گیری: در مراقبت از این بیماران به مشخصات دموگرافیک آن ها توجه شده و در برنامه های مراقبتی آن ها برنامه بازتوانی ریه گنجانده شود تا کیفیت زندگی ایشان ارتقا یابد.

زمینه و هدف: سرفه و تنگی نفس دو علامت بسیار شایع در بیماران مبتلا به بیماری مزمن انسدادی ریه هستند. هدف این مطالعه بررسی تاثیر برنامه بازتوانی ریه بر شدت علایم مبتلایان به بیماری مزمن انسدادی ریه بود.روش بررسی: این پژوهش یک کارآزمایی بالینی در سال 90 بر روی 70 بیمار مبتلا به فرم خفیف و متوسط بیماری مزمن انسدادی ریه بود که به روش آسان انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمون و شاهد قرار گرفتند. گروه شاهد مراقبت معمول را دریافت نمودند و گروه آزمون در برنامه بازتوانی ریه شرکت کردند. سپس تشویق به اجرای برنامه بازتوانی در منزل به مدت 7 هفته، هر هفته سه بار شدند و از طریق تماس های تلفنی هفتگی پی گیری شدند. ابزار گردآوری اطلاعات شامل پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک، معیار بررسی شدت تنگی نفس و سرفه بود که قبل و 7 هفته بعد از مداخله تکمیل شد و با استفاده از آزمون های دقیق فیشر، آزمون مجدور کای، تی زوجی و مستقل، ویلکاگسون و من ویتنی تحلیل شد.یافته ها: نتایج نشان داد اختلاف آماری معنی داری بین شدت تنگی نفس و سرفه قبل و بعد از مطالعه در گروه آزمون (P£0.001 و P£0.001) و در مقایسه دو گروه بعد از مداخله وجود دارد (P£0.001 و P£0.001).نتیجه گیری: بر اساس یافته های پژوهش می توان نتیجه گرفت برنامه بازتوانی ریه در کاهش شدت علایم مبتلایان به بیماری مزمن انسدادی ریه موثر است.

مقدمه: بیماری های انسدادی مزمن ریه (COPD) از بیماری های شایع تنفسی هستند که در بیماران مبتلا به دلیل ازمان بیماری و از کارافتادگی مشکلات روانی ایجاد شده و منجر به تشدید بیماری می شوند. داده های کافی در این مورد در ایران موجود نیست لذا به بررسی آسیب شناسی روانی این بیماران پرداختیم.روش کار: در این پژوهش توصیفی تحلیلی، از بین بیماران درمانگاه تخصصی ریه بیمارستان قائم (عج) مشهد طی نیمه اول سال 1387، 43 نفر که به تشخیص یک فوق تخصص ریه مبتلا به COPD بودند به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شده و اسپیرومتری شدند، سپس توسط یک روان شناس بالینی مورد ارزیابی وضعیت روانی با «چک لیست ویرایش شده 90 سوالی (SCL-90-R)»، و آزمون های افسردگی هامیلتون و بک قرار گرفتند. داده ها توسط نرم افزار SPSS نسخه 14 و با آزمون های آماری تی، تحلیل واریانس یک طرفه و پیرسون تحلیل شدند.یافته ها: میانگین نمره شاخص کلی علایم (GSI) در مردان 0.56 و در زنان 0.98 بود و 51.2 درصد بیماران در محدوده پاتولوژیک روانی قرار داشتند. %58.1 بیماران افسردگی و 46.5 درصد بیماران اضطراب غیرطبیعی داشتند. زنان به طور بارزتری دچار افسردگی، اضطراب، فوبی و اختلالات شبه جسمی بودند (P<0.05). بیماران مبتلا به COPD شدید نسبت به دو گروه خفیف و متوسط، افسردگی بیشتری داشتند (P=0.03 و P=0.01).نتیجه گیری: بیماران مبتلا به COPD میزان آسیب شناسی روانی بالایی دارند، خصوصا افسردگی به ویژه در زنان مبتلا شایع است که با شدت بیماری ریوی ارتباط مستقیم دارد.

سابقه وهدف: بیماران به بیماری های شدید انسدادی مزمن ریوی (COPD) از کیفیت زندگی خوبی برخوردار نبوده و هم چنین نمی توان حیات طولانی مدتی را برای آنها متصور بود که غالبا منجر به بروز افسردگی و در نتیجه تشدید علایم بیماری در این افراد می شود که ممکن است نیاز به مداخلات دارویی داشته باشد، اگر چه بی ضرر بودن داروهای ضد افسردگی در این بیماران که از عملکرد تنفسی خوبی برخوردار نمی باشند، مشخص نیست.مواد و روش ها: 34 بیمار مبتلا به COPD و افسردگی در یک گروه با 34 بیمار دیگر که COPD داشته ولی افسردگی نداشتند در گروه دوم در یک مطالعه کنترل یک سوکور مورد ارزیابی قرار گرفتند.نورتریپتیلین به بیماران گروه اول و دارونما (Placebo) به بیماران گروه دوم تجویز گردید. اسپرومتری و تجزیه گازهای شریانی قبل و سه ماه بعد از این بررسی ها با همم مقایسه شدند.یافته ها: تست های عملکرد ریوی PFT و گازهای شریانی هیچگونه اختلال بعد از تجویز تورتریپتیلین نشان نداد. دو بیمار در طی مطالعات فوت شدند که یکی از آنها در گروه مطالعه بر اثر عفونت تنفسی و دیگری در گروه کنترل بر اثر ترومبوآمبولی ریوی دچار مرگ شدند.نتیجه گیری و پیشنهادات: تورتریپتیلین یک داروی بی ضرر در بیماران COPD در مواقع مورد لزوم می باشد.

مقدمه: خستگی یکی از علایم شایع در بیماران مبتلا به بیماری انسدادی مزمن ریه (COPD: Chronic obstructive pulmonary disease) می باشد که می تواند ابعاد مختلف زندگی آنها را تحت الشعاع قرارداده و مشکلات عدیده ای را برای آنان به وجود آورد. این مطالعه با هدف تعیین پیش بینی کننده های خستگی در بیماران مبتلا به بیماری انسدادی مزمن ریه انجام شد.مواد و روش ها: پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی- تحلیلی بوده که برای بیماران مبتلا به بیماری انسدادی مزمن ریه بستری در بخش فوق تخصصی ریه بیمارستان رازی رشت در سال 1394 انجام گرفت. در این پژوهش نمونه گیری به صورت در دسترس بوده و تعداد 70 بیمار مبتلا به بیماری انسدادی مزمن ریه از میان جامعه پژوهش انتخاب گردیدند. پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک و مرتبط با بیماری و همچنین پرسش نامه چند بعدی خستگی (شامل خستگی عمومی، خستگی جسمی، خستگی ذهنی، کاهش فعالیت، کاهش انگیزه) براساس گفته های بیماران و پرونده آنان تکمیل گردید. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS نسخه 21 و از آمار توصیفی و آزمون های آماری استنباطی استفاده گردید.نتایج: میانگین سنی بیماران 70.5±11.07 سال می باشد. اکثریت واحدهای مورد پژوهش را مرد، بی سواد و کشاورز تشکیل داده اند. بیشترین میانگین نمره خستگی مربوط به بعد خستگی جسمی و کمترین میانگین نمره مربوط به بعد خستگی ذهنی است. با استفاده از مدل رگرسیون چند متغیره، سن (p=0.001) و بیماری قلبی (p=0.042) به عنوان پیش بینی کننده نمره خستگی در کل محسوب شده و این دو متغیر 49 درصد تغییرات در نمره خستگی را پیش بینی می کردند.(R2=0.49) سن و بیماری قلبی پیش بینی کننده های خستگی عمومی با (R2=0.39) و سن از پیش بینی کننده های خستگی جسمی R2=0.27 ، کاهش فعالیت R2=0.29 و کاهش انگیزه R2=0.32 ، بوده است. پیش بینی کننده های خستگی ذهنی هم شامل بیماری قلبی و تعداد دفعات بستری فرد در بیمارستان به علت بیماری COPD در طی یک سال گذشته می باشد (R2=0.41)نتیجه گیری: در کنار ارایه مراقبت های جسمی و مداخلات پرستاری، در نظر گرفتن عوامل دموگرافیک، بیماری های زمینه ای و ارایه مداخلات روانشناختی براساس خستگی بیماران در مدیریت همه جانبه مشکلات بیماران COPD، علی الخصوص خستگی این بیماران، از اهمیت به سزایی برخوردار می باشد.